شجاعت و شهامت همواره از نشانه‌های بارز مومنین بوده و است؛ چراکه شخص مومن به امور زمینی و این دنیایی تکیه نمی‌کند بلکه تکیه‌گاه او ایمان معنوی و خداوند است. لذا در زمان‌های سخت که موجب بازماندن افراد می‌شود او نه خنثی، نه متحیر و نه زمینگیر  عمل می‌کند بلکه با بصیرت به ابراز حق می‌پردازد. این یکی از ویژگی‌های عمار بن ابی سلامه همدانی بود.

او از شیعیان قبیله همدان بود که در سفر یمن حضرت علی علیه السلام که در آستانه حج الوداع پیامبر رخ داد به دست مبارک ایشان به اسلام شیعی گروید. و زمانیکه قبیله وی به عراق هجرت کردند او از فعالین پایه‌گزار شیعه علوی در کوفه بود.

در تاریخ آمده او  از صحابی پیامبر نیز بوده است در زمان حضرت علی (ع) در تمامی جنگ‌ها در کنار حضرت جنگیده  است.

در آغاز خلافت یزید با تحولات شگرف کوفه و پس از شهادت مسلم، از آن جا که ابن زیاد غالبا برای فرستادن نیرو به کربلا در نخیله فعالیت می‌کرد او به نخیله رفت تا شاید با ترور ابن زیالد  غائله را ختم کند که در این سفر به علت حجم زیاد محافظین موفق به این کار نشد لذا پنهانی خود را به کربلا رساند تا به خیل شهدای کربلا بپوندد.

او در زندگی‌اش سعی بر دفع شبهه و حیرت افراد داشت و معرفت وی به عقایدش عالمانه بود و همواره سعی کرد تا عشق و علاقه خود به دینش را پایدار نگه دارد و همواره سعی در رفع موانع باطل  و در این راه خطر پذیری بالایی داشت.

امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نیز به این‌چنین یارانی نیاز دارد.