گاهی رنج‌ها در زندگی انسان چنان جراحتی بر قلب ایجاد می‌کند که هیچ مرهمی را یارایی کمک به آن نیست. دختر جوانی چند روز پیش در بیان مشکلات زندگی‌اش چنان اشک می‌ریخت که گویی قطره‌های قلبش است که ذوب شده و از زلال چشمانش می‌چکد.

این امر مرا به فکر فرو برد؛ مشکلی که وجود دارد این است که ما انسان‌ها فراموش کرده‌ایم برای چه به دنیا آمده‌ایم؟! از ابتدا قرار بر زندگی راحت و ساده نبود. این دنیا زنگ تفریح نیست که بی دردسر و راحت بگذرد. چراکه خداوند فرمودند:

 لقد خلقنا الانسان فی کبد

انسان را در رنج آفریدیم.

طراحی این جهان به گونه‌ای است که ما را با چالش تغییر و رشد روبرو کند تا از ما انسانی کامل و خودآگاه بسازد. چنان شمشیری بر دست آهنگری که با کوبیده شدن و رنج آتش دیدن، برّاق و برّان شده که چشم ببیننده را خیره می‌کند.

انسان از بدو تولد در وقت رضاع و معاش و حیات و حتی موت دچار تعب است. برای رسیدن به هدف خلقت باید در میان منگنه روزگار فشرده شود به قول مولی الموحدین (علیه السلام):

الدّنیا دارٌ بالبلاء محفوفةٌ

یعنی دنیا سرایی است که به بلا پیچیده شده است

ما انسان‌ها با انتظارات خاصی که از خود و این جهان داریم آن را ایده‌آل و مطابق میل می‌دانیم. و چنانچه چیزی در زندگی مطابق آنچه در ذهن داریم رخ ندهد گویی خداست که ظلم کرده و پایه جهان بی اساس است.

هدف زندگی شکوفا کردن استعداد‌ها‌ی بالقوه انسانیست در وجود تو! باید خاک های غفلت را با تلاش کنار زده تا کمال در وجودت شکوفه زند. سنگ تا در مسیر آب به اطراف برخورد نکند صاف و صیقلی نخواهد شد.