انسان معاصر هویت خویش را به خاطر حرکت در خلاف جهت آفرینشش از دست داده است. این نیز از بحران‌ها‌ی عصر ظهور محسوب می‌شود. چنانچه به از بین بردن این موانع راغب هستیم و چنانچه بخواهیم در جذبه نار فراق یار قرار داشته باشیم، باید یاد حضرت حجت (عج) را دائما زنده نگهداریم. هر چند شعله‌ور شدن آتش عشقی این چنین، تنها در دست ما نیست؛ چرا که عشق گاهی با اجازه وارد دل و جان می‌شود!

تو مپندار  که مجنون سر خود مجنون شد                       از سمک تا به سهایش[1]  کشش لیلا بود

روزی امام جعفر صادق (ع) در میان یاران خود نشسته بودند که جوان کم سن و سالی وارد شد. امام بسیار به وی احترام گذاشتند و در بالای مجلس او را نشاندند. از آنجا که سالمندانی نیز آنجا بودند این کار بر آنها سنگین آمد. و چون معصوم (ع) از این امر مطلع شدند فرمودند:

این جوان با دل و زبان و دستش یاریگر ماست.

حضرت (ع) شروع کردند به پرسش از او و در مورد مسائل علمی با او بحث کردند آن جوان همه را به درستی پاسخ داد. حضرت (ع)  به او گفت:

خداوند این فهم را برای این به تو عنایت کرد که دشمنان را از ما دور کنی

و در حق وی دعا کردند:

خداوند تو را از این فهم بهره‌مند کند و قدمت را در راه حق ثابت کند!

می‌دانید آن جوان که این چنین مورد مهر و محبت امام زمانش قرار گرفت که بود؟

هشام بن حکم!

او هوشی سرشار داشت و در فن بیان و سخنوری و مناظره با مخالفان فکری بسیار متبحر بود. غیرت دینی بالای داشت و در دفاع از حریم ولایت همتی بسیار شگرف بکار می‌برد.

ما چقدر از استعدادهایمان برای خشنودی امام زمانمان(عج) بهره می‌گیریم؟ آیا برای روشنگری عقاید باطل دامن همت به کمر زده‌ایم؟ آیا …

[1] . ستاره کوچک از ستارگان دب اکبر