نبرد حق و باطل و نور و ظلمت، حقیقتی است که با نگاه به تاریخ بشریت نمی‌توان چشم از آن فروبست.طراحان سناریوی بر‍اندازی همواره، در راه رسیدن به اهداف خود و برای تسریع عملیات استحاله، نیازمند جریان‌های جدیدی هستند که در نقش کاتالیزور(شتاب دهنده)هویدا شده و با گمراه‌سازی رفتار‌ها‌ی اجتماعی و سیاسی به فرایند عملیات تخریب  از درون یا بیرون تحقق بخشند.

استعدادهای نهفته و آسیب‌ها‌ی اعتقادی، سیاسی، فرهنگی که در برخی طیف‌ها وجود دارد و ناشی از تفکرات اومانیستی، لیبرالیستی و سکولاراست، بستر مناسبی را برای یارگیری دشمن از درون فراهم می‌کند.

لذا باید مواضع دشمن را شناخت تا سنگرگیری و دفاع مناسبی صورت گیرد. شاید تقسیم جنگ به نرم و سخت در این موقعیت جوابگو نباشد بنا به فرموده اساتید این فن جنگ را به انواع مختلفی می توان تعریف نمود:

یک نوع آن که ساده‌ترین آن نیز می باشد آن است که دشمن و سلاح در آن مشخص است. در واقع کم خطرترین نوع جنگ همین نوع است. (هشت سال دفاع مقدس)

اما شیوه‌ای دیگر که در آن دشمن آشکار، اما سلاح او پنهان است. از این نوع به جنگ نرم، عملیات روانی،  براندازی نرم و …تعبیر می کنند. جنگ های حوزه سیاست از این نوع هستند که معمولا تلفات آن به مراتب بیشتر از نوع اول است. خسارات ناشی از امضای سندها، پروتکل‌ها، عهدنامه‌ها و عضویت در مجمع‎‌ها‌ی اقتصادی، سیاسی و … که معمولا چندین نسل را درگیر و گاه به نابودی می‌کشاند. این جنگ نیاز به جنگجویانی متخصص و بصیر دارد.

نوعی دیگر که دشوارتر می‌نماید نبردی است که در آن سلاح‌ها تا حدودی مشخص اما دشمن کاملا پنهان است. در این نوع دشمن در تمام حوزه‌ها نفوذ کرده و در  لباس ها‌ی مختلف نمایان می‌شود. در کلاس درس در لباس هنرمند، پزشک، مهندس، معلم و … که مانند موریانه از درون جوامع را می‌پوساند.

نوع چهارم  که دشوار‌تر‌ین است؛ نه سلاحی واضح و نه دشمنی پیداست. نرم و آرام مانند حرکت مورچه سیاه در دل شب تاریک بر سنگی سیاه! سربازان این جنگ منتظران واقعی‌اند که پشت شیطان را می‌لرزانند و سردمداران یهود تحمل قدم‌هاو نفس‌هایشان را ندارد.